Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ… ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Γράφει ο Στέφανος Αγιάσογλου
Πριν λίγο καιρό σας έλεγα ότι το πάρτι τελείωσε. Αυτό που δεν είχα προβλέψει είναι το φινάλε. Δεν φανταζόμουνα ότι θα κατέληγε σε κωμωδία. Ξέρετε από εκείνα τα περίφημα Αριστοφανικά ευρήματα που ακόμα και σήμερα θεωρούνται επίκαιρα.


Και χθες το βράδυ το είδαμε και αυτό. Τον πρωθυπουργό του μνημονίου και του μεταμεσονύχτιου ανασχηματισμού να ανοίγει νέους δρόμους στην πολιτική επικοινωνία καλώντας τους δημοσιογράφους και τα κανάλια τους, σ’ ένα διακαναλικό debate με τον εαυτό του....



Και το κυριότερο είναι ότι έτρεχε μόνος του και βγήκε δεύτερος. Και αφού μας είπε στην αρχή ότι αν δεν τον επιβραβεύσουμε που κατάφερε να φέρει το ΔΝΤ στην Ελλάδα, και να διαλύσει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό, ψηφίζοντας τα πουλέν του, μας απείλησε ότι θα καταστραφούμε και μπροστά στο αδιέξοδο αυτό, θα πάει στον κυρίαρχο λαό να του λύσει το πρόβλημα.


Όμως φίλοι μου ο κυρίαρχος λαός είναι ταυτόχρονα και σοφός και λέει ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται. Και εδώ δεν ισχύει ότι χειρότερα δεν γίνεται, γιατί με την καταστροφική οικονομική πολιτική που εφαρμόζουν μόνο χειρότερα θα είναι τα πράγματα και έτσι γίνεται τόσους μήνες τώρα.


Κατά τα άλλα μίλαγε πάνω από δύο ώρες και δεν είπε τίποτα άλλο. Το μόνο συμπέρασμα που θα μπορούσε να βγάλει κανείς από αυτό το κακοπαιγμένο θεατρικό έργο είναι ότι ο πρωθυπουργός τώρα κατάλαβε αυτό που λέει ο Αντώνης Σαμαράς εδώ και καιρό, δηλαδή ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι άκρως πολιτικό και ότι υπάρχει και άλλο μίγμα πολιτικής που γίνεται να εφαρμοστεί αναθεωρώντας το μνημόνιο.


Πίσω όμως από τα φώτα της ράμπας, φίλοι μου η ουσία της υπόθεσης είναι άλλη.


Η κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγα της κατάλαβαν ότι οι πολιτικές τους είναι το λιγότερο ανεπαρκείς και αδιέξοδες. Ότι ο φαύλος κύκλος που έβαλαν την οικονομία και την χώρα δεν σταματάει με ευχολόγια και βαρύγδουπες ανούσιες και καινοφανείς ενέργειες τύπου open gov.και λοιπές μπούρδες. Χρειάζεται αλλαγή φιλοσοφίας ένα άλλο μίγμα πολιτικής με συγκεκριμένο και ουσιαστικό σχέδιο με αιχμή του δόρατος μια σειρά από αναπτυξιακά μέτρα άμεσα και επιθετικά στοχευμένα κατευθείαν στην αγορά. Αυτό το σχέδιο το πρότεινε πολλές φορές ο Αντώνης Σαμαράς αλλά αυτοί ούτε το κατάλαβαν ούτε μπορούν να το διαμορφώσουν, πόσο μάλλον να το εφαρμόσουν.


Και έτσι επιμένουν στη μιζέρια του μνημονίου, την ανοησία των υψηλών και πολλών άμεσων και έμμεσων φόρων μεγαλώνοντας τα αδιέξοδά τους. Έτσι ψάχνουν διακαώς να βρουν συνενόχους στα εξαπτέρυγα που ψήφισαν την πολιτική τους και τους στηρίζουν ακόμα και σήμερα.


Σκέφτονται λοιπόν ν’ αλλάξουν τον εκλογικό νόμο, να τον κάνουν αναλογικότερο και αφού κάνουν εκλογές να μαζέψουν την μαύρη κομπανία του μνημονίου και να προσπαθήσουν όλοι μαζί να αποτελειώσουν το έγκλημα που ξεκίνησαν πέρσι τον Οκτώβρη.


Αυτό που δεν έχουν υπολογίσει όμως είναι ότι ο φόβος και τα εκβιαστικά διλήμματα έχουν όρια και δεν επαναλαμβάνονται. Ο κόσμος δεν φοβάται την μιζέρια γιατί την βιώνει ήδη. Δεν μπαίνει σε διλήμματα γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει πια. Αλλά και για έναν άλλο λόγο, ίσως πιο σημαντικό κάτω υπό τις παρούσες συνθήκες. Γιατί έχουν διαφοροποιηθεί οι ανάγκες μας. Τώρα έχουμε ανάγκη από ελπίδα, από ηγεσία από έμπνευση και από όραμα.


Έχουμε αποφασίσει που θέλουμε να ζήσουμε. Έχουμε αποφασίσει που θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας. Μας αρέσει η Ελλάδα και τη θέλουμε δική μας. Μας αρέσει να αποφασίζουμε μόνοι μας για το μέλλον μας. Μας αρέσουν οι ηγέτες μας να ταυτίζονται μαζί μας και να μπορούν κάθονται στο ίδιο τραπέζι μ’ εμάς. Να μην φοβούνται να μας πλησιάσουν και να μας κοιτάνε στα μάτια όταν μας μιλούν. Να τους καταλαβαίνουμε και να μας καταλαβαίνουν. Να μιλάμε την ίδια γλώσσα.


Κοιτάξτε γύρω σας φίλοι κι’ αδέλφια. Λίγοι είναι πια πραγματικοί. Και ένας είναι αυτός που ξεχωρίζει γιατί συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αυτός που τόλμησε να προτείνει έναν νέο άνθρωπο, τον Βασίλη Κικίλια, σωστό και σοβαρό, έναν από εμάς, για υποψήφιο περιφερειάρχη της μεγαλύτερης περιφέρειας της χώρας. Ο Αντώνης Σαμαράς. Έχει και πρόταση και σχέδιο και όραμα και πάνω από όλα μπορεί να εμπνεύσει το όραμα για μια άλλη Ελλάδα. Αυτήν που μας αρέσει και θέλουμε να ζήσουμε.