ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Γράφει ο Στέφανος Αγιάσογλου

Το ότι η χώρα βρίσκεται στη μέση της πιο δύσκολης  οικονομικής κρίσης των ημερών μας είναι γεγονός. Το ότι η κρίση αυτή έχει επηρεάσει τον κοινωνικό ιστό είναι επίσης γεγονός.

Αυτά τα δύο γεγονότα τα βιώνουμε όλοι μας καθημερινά. Μάλιστα οι περισσότεροι τα βιώνουν και επώδυνα....

Το ότι η πολιτική που επιβάλλει το μνημόνιο και εφαρμόζει η κυβέρνηση έχει ήδη αποτύχει είναι επίσης γεγονός. Το ότι υπάρχει εναλλακτική και εφαρμόσιμη λύση είναι και αυτό γεγονός. Το είδαμε και το ακούσαμε από τον Αντώνη Σαμαρά στη πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε να έχει στη διάθεση του το χρόνο και τα μέσα να το εξηγήσει στον κόσμο.

Αυτά τα δύο γεγονότα όλοι όσοι τον άκουσαν τα κατάλαβαν. Ακόμα και αυτοί που δεν γνωρίζουν οικονομικά αλλά διαθέτουν κάτι που λογικά η φύση προσέφερε σε όλους τους ανθρώπους. Κοινή λογική.

Αυτοί που δεν κατάλαβαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν είναι αυτοί που εφαρμόζουν την πολιτική του μνημονίου και οι υποστηρικτές τους. Η λογική λέει ότι και αυτοί διαθέτουν κοινή λογική τουλάχιστον και σίγουρα κάποιοι από αυτούς γνωρίζουν και οικονομικά.

Εύλογα λοιπόν θα αναρωτηθεί κανείς τι είναι αυτό που τους κάνει να μην καταλαβαίνουν και να εθελοτυφλούν. Η απάντηση από την άλλη μεριά εκτός από εύλογη είναι και εύκολη. Γιατί αφού διαθέτουν κοινή λογική και γνώση των οικονομικών θα έπρεπε να αναγνωρίσουν το αυτονόητο. Ποια η διαφορά τους με όλους εμάς τους υπόλοιπους που και το βλέπουμε και το αναγνωρίζουμε και το φωνάζουμε.

Η διαφορά μας είναι ότι εμείς που καταλαβαίνουμε ότι γίνεται και με άλλο τρόπο η έξοδος της χώρας από την κρίση, είναι ότι σκεφτόμαστε χωρίς παρωπίδες και χωρίς  σκοπιμότητες. Σκεφτόμαστε ότι ζούμε σε αυτή τη χώρα, ότι θέλουμε να ζούμε εδώ και ότι θέλουμε και τα παιδία μας να ζήσουν εδώ, κοντά μας, και μάλιστα θέλουμε και εμείς και τα παιδία μας να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Και αυτό αυτονόητο είναι. Τουλάχιστον για μας.

Η κυβέρνηση όμως και οι φίλοι της είχαν και συνεχίζουν να έχουν άλλες προτεραιότητες. Πρώτο από όλα το μικροκομματικό συμφέρον μιας ξεπερασμένης από τους καιρούς πολιτικής φιλοσοφίας που τους επέβαλλε να φουσκώσουν το έλλειμμα που παρέλαβαν φορτώνοντας δαπάνες του 2010 στο 2009 και έσοδα του 2009 στο 2010 για να μας δείξουν ότι κατάφεραν μεγαλύτερη μείωση φέτος. Εθελοτυφλούσαν όμως, γιατί ούτε οι αγορές είναι αδαείς ούτε ο Ελληνικός λαός χαζός. Και  έτσι απλά αύξησαν το ρίσκο της χώρας για δανεισμό άρα και το κόστος του χρήματος άρα και το κόστος του δανεισμού.  

Δεύτερον και για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα βγήκαν στο εξωτερικό διαφημίζοντας ότι  δήθεν γνωρίζουν τα κακώς κείμενα  και θα τα διορθώσουν, προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου δυσφήμηση στην ίδια τους τη χώρα που ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη το κόστος δανεισμού μετατρέποντας το πρόβλημα του ελλείμματος που όλες οι Ευρωπαϊκές έχουν, σε κρίση δανεισμού, για να γίνει η Ελλάδα ξεχωριστή και μοναδική. Αλλά και πάλι δεν σκέφτηκαν ότι ούτε οι αγορές είναι αδαείς ούτε ο Ελληνικός λαός χαζός.

Στο τέλος αφού έφτασαν τη χώρα σε αδιέξοδο κατέφυγαν στο δανεισμό της τρόικας υπογράφοντας ένα μνημόνιο που ή δεν διάβασαν ή δεν κατάλαβαν τι διάβασαν. Τα αποτελέσματα αυτής της ανεξέλεγκτης πορείας προς την καταστροφή, μόλις που αρχίσαμε να τα συνειδητοποιούμε και θα τα νοιώσουμε ακόμα πιο έντονα τους επόμενους μήνες.

Εμείς λοιπόν που πέρα  και πάνω από κάθε μικροπολιτική σκοπιμότητα σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να ζούμε στην πατρίδα μας, και θέλουμε και γνωρίζουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Ένα δρόμος που όπως και στο παρελθόν η Ελλάδα κατά καιρούς πήρε αλλά ακόμα και σήμερα κάποιοι ακλουθούν που είναι και εφικτός και ελπιδοφόρος. Αυτός είναι ο δρόμος της ανάπτυξης και της εξωστρέφειας . Ο δρόμος που επενδύει στην ελπίδα και την δημιουργία και είναι απέναντι στη λογική του φόβου και της μιζέριας του μνημονίου.

Αυτός ο δρόμος έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται πολιτική ανάπτυξης και χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες δράσεις και πολιτικές.

Την σταδιακή μείωση της φορολογίας των φυσικών και νομικών προσώπων παράλληλα με την διατήρηση του φορολογικού καθεστώτος για μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε να γίνουμε και ανταγωνιστικοί και ελκυστικοί σε  επενδύσεις εγχώριων και διεθνών φορέων.

Την δημιουργία κλίματος ασφάλειας και προοπτικής που τέτοιες πολιτικές φέρνουν στο τραπεζικό σύστημα, με αποτέλεσμα να προωθηθεί η ενίσχυση της ρευστότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και ως εκ τούτου η αύξηση της καταναλωτικής δυνατότητας για να κινηθούν τα γρανάζια της αγοράς.

Τέτοιες πρακτικές διαμορφώνουν συνθήκες αλλαγής της ψυχολογίας στην αγορά και στους πολίτες και ενισχύουν τις προσδοκίες τους άρα και τις αντιδράσεις τους απέναντι σε μια πολιτεία που δείχνει σοβαρότητα και δυναμική βούλησης να βρει εναλλακτικές λύσεις, κάτι που βάζει τα θεμέλια για μια γεωμετρική πρόοδο ανάπτυξης για έξοδο από την κρίση και τα αδιέξοδα της.

Η αλλαγή της ψυχολογίας θα βοηθήσει και το κράτος να προωθήσει και να αυξήσει το δικό του πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, το οποίο σήμερα έχει συρρικνωθεί σε απελπιστικό βαθμό, καθώς επίσης και την δυνατότητα να ξεπαγώσουν επιτέλους οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα που μπορούν να προσφέρουν άμεση ρευστότητα στην αγορά από κεφάλαια του ιδιωτικού τομέα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η παγκόσμια τράπεζα θεωρούσε την Ελλάδα μέχρι τα μέσα του 2009 ως την πλέον αναπτυσσόμενη αγορά ΣΔΙΤ στον κόσμο με αποτέλεσμα πολλές διεθνείς εταιρίες να εγκαθιστούν βάσεις στη χώρα μας περιμένοντας να επενδύσουν.

Για όλα τα παραπάνω υπάρχει και χρόνος και δυνατότητα να επιτευχθούν. Αρκεί να σταματήσουν οι ερασιτεχνισμοί, τα πειράματα μαθητευόμενων μάγων, οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες και υποτελική  νοοτροπία αυτής της κυβέρνησης.

Χρειάζεται κάποιος να δείξει το δρόμο. Και η αρχή έγινε με την τοποθέτηση του Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ. Γιατί σε τέτοιες δύσκολες στιγμές μόνο οι ηγέτες χαράζουν πορεία.